มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคมแน่หรือ
ทำไมผมถึงรู้สึกว่าการอยู่กับความเงียบตามลำพังมันสร้างความรื่นรมย์ในอีก
รสชาติได้ไม่แพ้การอยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงเลยทีเดียว
อันที่จริงคนเราอาจโหยหาความเงียบสงบตลอดเวลา
เพียงแต่อะไรหลายๆอย่างทำให้เราไม่อาจอยู่อย่างสงบได้
หลังจากผมได้นั่งรถไฟฟ้าที่ปิดไฟวิ่งผ่านความมืด
เมื่อคืนนี้ผมได้ลิ้มลองรสชาติความเหงาอันแสนสงบแบบใหม่
รถไฟใต้ดินครับ
แต่คราวนี้ไม่ได้ผิดไฟวิ่งเหมือนรถไฟฟ้า เพราะขืนปิดไฟวิ่งในท่อแบบนี้
ผมคงไม่ต่างอะไรกับตาบอด จะมีความงามอะไรให้ได้ชม
รถไฟใต้ดินขบวนที่ผมขึ้นเป็นขบวนรอบเกือบสุดท้ายของวัน
อันที่จริงผมขึ้นจากสถานีสวนจตุจักรซึ่งก็พอมีคนอยู่บ้างแม้จะดึกมากแล้ว
และสายที่ผมจะต้องขึ้นไปนั้นก็ยังมีมนุษย์ให้เห็นอยู่ประปราย
แต่ไม่รู้อะไรดลใจ ผมขึ้นผิดสาย!!
แถมผมยังทำใจเย็นโดยการปล่อยให้รถเหล็กขบวนนั้นพาผมไปจนสุดสายโดยไม่ขอลงกลางทาง
ตอนนั้นผมแค่ขี้เกียจเปลี่ยนขบวนเท่านั้น โคตรชิลเลย
พอมาถึงสถานีปลายทางบางซื่อ คุณคนขับรถไฟฟ้าก็เดินออกจากหัวขบวนมาที่ท้าย
ขบวนซึ่งเมื่อเปลี่ยนแค่ตำแหน่งคนขับ ท้ายก็กลายเป็นหัวทันที
แต่จนกระทั่งประตูระบบไฮดรอลิคปิดลงก็ยังไม่มีมนุษย์หน้าไหนก้าวขึ้นมาบนรถไฟรอบดึกนี้เลย
คาดว่าชาวบ้านชาวช่องคงกลับบ้านพักผ่อนกันหมดแล้ว
ส่วนไอ้ที่ยังไม่กลับก็คงไม่ยอมกลับในเวลานี้แน่นอน
ผมจึงได้ชิมอาหารจานดึกคนเดียวเต็มๆ รถไฟทั้งขบวนเป็นของผม ความยาว 3
หรือ 4 ตู่รถไฟนี่แหละ ได้กลายเป็นสนามเด็กเล่นให้ผมได้ฮูล่าอย่างสุดเหวี่ยง
ไม่ต้องแคร์สายตาใคร ในขณะที่รถกำลังทะยานแล่นไป ภายใต้ถนนที่ยังคงมียวดยาน
สัญจรไม่ขาดสาย
2 สถานีผ่านไปจนถึงสถานีที่ 3 ก็ยังไม่มีใครหน้าไหนไสเท้าตัวเองขึ้นมาบนรถไฟ
ของผมขบวนนี้ ผมรู้สึกเหมือนเจ้าของโบกี้ นั่งตรงไหนก็ได้ นั่งคร่อม 2 ที่ ยกเท้าขึ้น
มาวางบนเก้าอี้ นอนเหยียด ลงไปนั่งที่พื้น เดินไปพิงประตู ยืนโหนเสา หมอบ ลุก
กลิ้ง วิ่ง คลาน ซิทอัพ วิดพื้น อะไรก็ว่ากันไปโดยไม่คอยกลับมานั่งเมื่อใกล้ถึงสถานี
เท่านั้น
อันนี้ตอนก่อนสุดสถานีปลายทางครับ เหลืออยู่ 2 คน
ว่าแต่ถ่ายรูปในรถไฟฟ้านี่ผิดกฎหมายไหมเนี่ย
อันนี้ที่สถานีครับ เงียบมาก โล่งมาก...อีกนัยนึงก็หลอนๆเหมือนกัน ผมนึกไปถึงหนังซอมบี้เลย
ในที่สุดก็มีข้าศึกบุกเข้ามาขอแชร์ความเป็นส่วนตัวของผม ณ สถานีที่ 4 ผมเสียดาย
เล็กน้อยที่ไม่ได้เป็นเจ้าของรถไฟขบวนนี้แต่เพียงผู้เดียวอีกต่อไป แต่ผมก็รู้สึกอิ่ม
กับอาหารจานนี้แล้ว จึงไม่ได้เสียใจถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายเหมือนใครบางคนที่กิน
สัมปทานรถไฟพวกนี้เข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มซะที
ผมยังคงเป็นมนุษย์
ผมเป็นสัตว์สังคม
สัตว์สังคมวิ่งเล่นตัวเดียวก็ยังไม่สุดเหวี่ยง
คราวหน้าผมจะชวนเพื่อนไปด้วยซักคนสองคน
แล้วซักวันผมจะพาผู้หญิงขึ้นไป 2 ต่อ 2
ฟังเพลง จริง จริง ของ ETC. ต่อนะ ผมยังชอบเพลงนี้อยู่
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผู้เขียน
