วันแรกของวันที่เหลืออยู่
ปรัชญาเต๋า บอกว่า "คนเราไม่เคยนึกถึงตีนเมื่อรองเท้าไม่กัด"
คนเรามักมองไม่เห็นของดีที่ตนมีอยู่จนเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว
ไม่เห็นคุณค่าของสองแขนจนกระทั่งมันอยู่ในเฝือก
ไม่เห็นคุณค่าของงาน(ที่เราว่าแย่ๆ) จนกระทั่งตกงาน
ไม่เห็นคุณค่าคนรัก(ที่เราว่าไม่เพอร์เฟ็กท์) จนกระทั่งเธอหรือเขาไปแต่งงานกับคนอื่น
ไม่เห็นคุณค่าของพ่อแม่(ที่เราว่าขี้บ่น) จนกระทั่งไปงานศพของท่าน
สิ่งที่คนจำนวนมากเลือกทำคือ บ่นว่าตนเองไม่มีความสุข ไม่ประสบความสำเร็จ
ไม่รวย ไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้นสิ่งนี้ และเอ่ยประโยคยอดฮิตว่า
"มันไม่แฟร์เลย"
บางที ทุกครั้งที่เรารู้สึกว่าโลกไมมีความยุติธรรม
ก่อนที่เราจะบ่น ลองมองตัวเราเองดูดีๆ
เราจะพบว่าเรามีอะไรดีๆหลายอย่างที่คนอื่นไม่มี
เราสามารถทำ
"หนึ่งวันเดียวกัน"
ของเราให้มีความหมายได้ต่อเมื่อ
เราเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามี และใช้วันนี้
"วันแรกของวันที่เหลืออยู่"
อย่างคุ้มค่าที่สุด เพราะวันแรกของชีวิตที่เหลือช่างแสนสั้นเหลือเกิน
เพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี
"วันแรกของวันที่เหลือ"
อยู่อีกกี่วัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กระทู้นี้ของผมออกจะไปแนวปรัชญาชีวิตไปนิดๆ
แต่ก็หวังว่าคงได้ข้อคิดดีๆกันนะครับ
ผู้เขียน
