วันนั้น
กล่องใบเล็กสีดำที่ผมรอคอย
ถูกเปิดออกช้าๆ
ในใจผมกำลังโลดเต้นด้วยความยินดี
"สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
และนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน
นาฬิกาข้อมือติดโลโก้สวิสเฮอริเทจ
สีเทาตะกั่ว
ตัวเรือนทำด้วยไทเทเนียม
หน้าปัดสีน้ำเงินเข้มเงียบขรึม
ของมีค่ำชิ้นแรกที่ผมเก็บเงินซื้อด้วยตัวเอง
หมื่นกว่าบาท
อาจไม่ใช่เงินจำนวนมากมายเกินไปสำหรับผมตอนนี้
แต่กับเด็กมัธยมปลายเมื่อหลายปีที่แล้วนั้น
มันเป็นสิ่งล้ำค่ายากเย็นเหลือเกินกว่าจะได้มันมา
และจะเป็นเพื่อนคู่กายของผมไปอีกนานแสนนาน
"โห นายนี่เท่ห์เป็นบ้าเลย"
อดไม่ได้ที่จะชื่นชมมันแทบทุกครั้งที่มองผ่าน
เดือนแรกๆผมแทบใส่นอนเลยทีเดียว
"แต่นายเห็นไหม
หน้าปัดของชั้นมันไม่มีตัวบอกเดือนนะ
มีแต่วันที่
ถ้าสิ้นเดือนแล้ววันที่มันคลาดเคลื่อน
นายต้องคอยปรับด้วยนะ"
นาฬิกาเตือนผมถึงข้อเสียของมัน
"เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอก
ระบบไม่สำคัญเท่ารูปลักษณ์"
ผมตอบมันไป
"นี่ ยังไม่ออกไปข้างนอกอีกเหรอ
เลยเวลานัดแล้วนะ"
ครั้งหนึ่งเค้าเคยเตือนผม
เช่นที่เตือนกันแทบทุกวัน
เดี๋ยวก็ได้ เลทนิดหน่อยเอง
ไม่เป็นไรหรอก"
ผมตอบ
ผ้าเช็ดหน้าบรรจงเช็ดเอารอยกระแทกสีขาวออก
ผมไม่อยากให้ตัวเรือนเป็นแผลเร็วเกินไปนัก
"นายไม่จำเป็นต้องดูแลชั้นมากก็ได้
ชั้นทำด้วยไทเทเนียมเชียวนะ
ไม่เป็นแผลง่ายๆหรอก"
"ชั้นไม่ชอบไทเทเนียม
ถ้าเป็นโจอี้ บอยจะดีมาก"
"ตลกนะ
เดี๋ยวตบคว่ำเลย"
"โอ๊ย เบื่อจังเมื่อไรจะเลิกเรียนนะ"
ผมปิดปากหาว
คาบเรียนน่าเบื่อเมื่อตื่นเช้า
"เอาน่าอีกนิดเดียวเอง
แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ดูสิ"
นาฬิกาชี้ที่ตัวเลขบนหน้าปัดให้ผมดู
"ทำไมนายไม่ค่อยรักษาเวลาเลย
ทำอย่างนี้ซักวันนายจะเสียใจนะ"
อีกครั้งที่มันบ่นผมเรื่องเวลา
"เออน่า เวลามีออกเยอะแยะ"
"มันไม่เยอะขนาดนั้นหรอก
กว่านายจะรู้ตัว เวลาก็จะจากไปแล้ว"
"ไอ้ สาดดด มึงโดนแน่!!"
ผมคำราม พุ่งพรวดเข้าไปหาฝ่ายตรงข้ามอย่างเกรี้ยวกราด
"เดี๋ยว ใช้ชั้นแทนสนับมือสิ
ให้ชั้นได้ช่วยนายด้วยนะ"
นาฬิกาเสนอตัว
"จะบ้าเหรอ ไม่เอาหรอก
เกิดนายเป็นอะไรขึ้นมาก็แย่สิ"
ผมปฎิเสธมัน
"ใช้ชั้นเถอะ
เพราะชั้นเป็นนาฬิกาของนาย
มีแต่นายเท่านั้นที่ใช้ชั้นได้"
ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ
คนที่ผมรอยังคงไม่มา
"ทำไมช้าอย่างนี้
น่าเบื่อจัง"
ผมบ่นกระสับกระส่าย
"เอาน่า ใจเย็นๆ
นายเองก็ไม่เคยรักษาเวลาเหมือนกัน
แต่ไม่เป็นไรนะ
ต่อให้เวลาผ่านไปแค่ไหน
ชั้นก็ยังอยู่เป็นเพื่อนนายตรงนี้แหละ"
"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว
สุขสันต์วันเกิดนะ"
คนแรกที่เอ่ยคำนี้กับผมทุกปี
เป็นเรือนนี้ที่ข้อมือผมเอง
"ปีนี้ก็ขอให้มีช่วงเวลาที่ดีเหมือนเคยนะ"
"ขอบคุณมาก นายก็เหมือนกัน
นี่เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้วนะ
สี่ หรือห้าแล้ว"
"เร็วเข้าๆ จะได้เวลาส่งงานแล้วนะ"
เสียงแหบเครือที่ข้อมือร้องเร่ง
"รู้แล้วๆ อีกนิดเดียว
ทันแน่ๆน่า"
ผมนั่งพิมพ์งานมือหงิก
ตาเหลือบมองเพื่อนสนิททีถอดวางไว้บนโต๊ะเป็นระยะๆ
"อยากให้เวลาหยุดลงอยู่ที่นี่จัง"
กลิ่นอายธรรมชาติและความสุขที่ผมได้รับ
สถานที่บางแห่ง
คนบางคน
ทำให้ผมอยากลืมเวลาไปซะ
ภาวนาให้ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดอยู่แค่นี้
"แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก
เวลาไม่เคยหยุด
เพราะอย่างนั้น
การรักษาเวลามันถึงสำคัญไง"
อีกครั้งที่มันเตือนผมถึงการรักษาเวลา
"พักนี้นายใช้เวลาคุ้มค่าดีนะ"
เสียงนั้นกล่าวกับผมขณะกำลังเขียนงานชิ้นใหม่อยู่
"เห็นนายเป็นอย่างนี้ชั้นก็ดีใจ"
"พูดอะไรอย่างนั้น
ทำอย่างกับจะหายไปไหนอย่างนั้นแหละ"
ผมเพิ่งสังเกตเห็น
ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ร่องรอยแห่งกาลเวลาปรากฎบนนาฬิกาผมมากขึ้น
บาดแผลมากมาย
รอยขีดข่วนบนหน้าปัดและตัวเรือน
กี่ปีแล้วนะที่ผมกับเค้าอยู่ด้วยกันมาตลอด
ไม่เคยมีวันไหนที่เราจะห่างกันเลย
เค้ายังคงทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์เสมอมา
แม้ในเวลาที่ผมไม่เหลือใครก็ตาม
"นี่มันวันที่ 1 แล้วไม่ใช่เหรอ
นายยังโชว์วันที่ 31 อยู่เลย
เดือนที่แล้วไม่มีวันที่ 31 ซะหน่อย"
ผมบ่นอุบอิบเมื่อต้องตั้งวันที่ใหม่อีกครั้ง
"ชั้นก็เตือนนายตั้งแต่วันแรกๆแล้วนะ
ว่าชั้นมักจะทำวันที่คลาดเคลื่อน"
"ก็แหม บ่อยๆมันเสียเวลานี่นา"
"นายบอกว่ามีเวลาอยู่เยอะแยะไม่ใช่เหรอ"
"แย่ล่ะสายแล้ว ตกเครื่องแน่ๆเลย"
"ใจเย็นๆ ทำไมทีวันนี้รีบจัง"
"ก็เดี๋ยวจะไม่มีใครไปส่งนี่
รีบออกก่อนดีกว่า"
หยิบนาฬิกามาสวมด้วยความรีบร้อน
และด้วยความรีบร้อน
ทั้งที่ผมเคยกล่าวว่าเวลามีอยู่มากมาย
นาฬิกาของผมก็ร่วงหล่นจากมือ
กระทบพื้นเสียงดังสนั่น
สายโลหะหลุดออกจากกัน
เวลาของผมหยุดลงที่ตรงนั้น
"ซ่อมไม่ได้เลยเหรอครับ"
ผมร้องถามช่างที่ศูนย์อย่างร้อนรน
"รุ่นนี้เก่ามากแล้วนะครับ
อะไหล่ไม่มีแล้ว
อายุการใช้งานของมันก็เต็มที่แล้วด้วย"
ช่างตอบอย่างลำบากใจ
"สภาพมันยังโอเคอยู่เลยนะครับ"
"แต่ข้างในมันรวนหมดแล้วล่ะครับ
ต่อให้เอาอะไหล่ของรุ่นอื่นมาใส่
หน้าตา สเปคเครื่องก็จะเปลี่ยนไป
ไม่ได้มาตรฐานแน่นอนครับ"
ผมไม่ต้องการอะไหล่จากรุ่นอื่น
หากมันจะต้องอยู่ต่อไปอย่างพิกลพิการ
เพื่อนของผมจะรับได้หรือ
มันก็แค่ยื้อเวลาเท่านั้น
เวลาที่ผมไม่เคยใส่ใจ
บัดนี้กำลังจะจากผมไปแล้ว
อย่างที่ผมไม่อาจช่วยอะไรได้เลย
"นี่ จะเสียใจทำไมนะ"
นาฬิกาเอ่ยกับผมเบาๆ
น้ำเสียงโรยแรงเต็มที
"เราอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว
นายไม่คิดบ้างเหรอว่าชั้นเองก็อยากจะพักแล้ว"
"แต่ถ้าหยุดเดิน
นายจะตายนะ"
"ทุกๆอย่างมีเวลาของมันเอง
แม้แต่มนุษย์ก็ไม่สามารถเดินต่อไปได้ตลอดกาล
ฝืนดึงดันจะก้าวต่อไปในเวลาที่ผิด
มีแต่จะยิ่งเจ็บปวด
การยอมรับเรื่องราวที่สงบนิ่ง
คือความสุขที่จริงยิ่งกว่า"
ผมสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้
"ถ้าอย่างนั้นชั้นจะเป็นคนหยุดนายเอง"
"นั่นจะเป็นความปรารถนาสุดท้ายของชั้น"
ยิ้มตอบอย่างอ่อนแรง
"หลับให้สบายนะ"
"อือ นายก็เหมือนกัน
หลับให้เป็นเวลานะ"
เลื่อนมือลงมาแตะที่ถ่านก้อนเล็กด้านหลัง
ผมแทบไม่เคยเปิดดูภายในของเค้าเลย
ชิ้นส่วนเล็กๆยังคงพยายามทำหน้าที่ของมันจนวินาทีสุดท้าย
แม้ว่ามันจะไม่สามารถทำได้แล้วก็ตาม
ผู้เขียน
