เห็นมีของโน้ต อุดม น้าเน็กหัวสีไปแล้ว เลยเอาของคนๆนี้มาให้ดูกัน
อ่านแล้วจะชอบไม่แพ้กัน ผมว่านะ
" เจอสายัณห์ครั้งแรกที่กองถ่ายรายการตลก เขาเรียกผม ' เหรอๆ '
เห็นแล้วก็ขำ ชอบฟังคุยอะไรตลกๆ พูดไม่ชัด เห็นแล้วถูกชะตา
และอยากเป็นเพื่อนพาไปไหนต่อไหน เขาแก้ง่วงได้ ขับรถเบลอๆ
อยู่ก็หายเพราะจู่ๆ สายัณห์นึกอยากแหกปากร้องเพลงก็ร้องขึ้นมา
นึกจะพูดคนเดียวก็พูด ความติ๊งต๊องของเขาทำให้เราสบายใจ "
ความสงสาร ปูพรมต่อด้วยความเอ็นดู เป็นจุดกำเนิดสายใยแห่งความผูกพัน
เด๋อพาสายัณห์มาอยู่ในบ้านตัวเอง โดยขออนุญาตจากพ่อแม่สายัณห์ด้วยตัวเอง ซึ่งพ่อและแม่ซึ่งเป็นอัมพฤกษ์
ก็ยินดีและฝากให้เด๋อดูแล เพราะสองสามีภรรยาวัยชราเชื่อมั่นในสัญชาตญาณของตัวเองว่าเด๋อรักและเอ็นดูสายัณห์จากใจจริง
ช่วงแรกมีเสียงเล็ดลอดว่าเด๋อนำคนพิการมารับเลี้ยงเพื่อหวังหาประโยชน์ ซึ่งทำให้เด๋อหดหู่ไปกับคำพูดให้ร้ายเหล่านั้น แต่ด้วย
ความบริสุทธ์และความปรารถนาดีที่อยากให้สายัณห์มีความสุขในชีวิต ประกอบกับเขาสัมผัสถึงความรู้สึกดีๆ ที่สายัณห์มีให้
ทำให้เขาผ่านวันคืนที่เลวร้ายไปได้
เด๋อไม่รู้เลยว่าสายัณห์มีความสามารถในการร้องรำทำเพลง จวบจนกระทั่งกลางดึกคืนหนึ่ง วันนั้นเด๋อและชาวคณะไปเล่นตลกที่
คาเฟ่ ร้านกำลังจะปิด คนดูทยอยกลับบ้าน เหลือแขกไม่กี่คน จู่ๆสายัณห์ก็ขอเล่นตลก เด๋อยอมให้เล่นเพราะคิดว่าการเล่นตลก
อาจช่วยเยียวยาจิตใจและทำให้สายัณห์มีความสุขขึ้น
ใช่ว่าคนทุกคนจะมีพรสวรรค์ หลายคนลำบากแสนสาหัสเพื่อให้ได้มาซึ่งพรแสวง ในขณะที่คนพิการอย่างสายัณห์กลับมีพรสวรรค์
อยู่ในตัว โดยเด๋อค้นพบโดยบังเอิญ เขาเล่นตลกแบบไม่ใช้สคริปท์ เล่นตามธรรมชาติทำให้คนดูขำได้ทุกวัน จนกลายเป็นตลก
อาชีพ ทุกบทบาททุกสตางค์ที่เขาได้มาส่งให้พ่อแม่หมด
ทั้งคู่เข้าใจกันและกันด้วยอวัจนภาษาที่ต่างแสดงออกมาเพื่อสื่อความ
" ถึงสายัณห์จะไม่ปกติ แต่เขาเป็นแรงบันดาลใจให้ผม "
คำพูดที่เหมือนจะฟังไม่เป็นเรื่องเป็นราวของสายัณห์ส่งประโยชน์แก่เด๋อมากมาย ทำให้สมองโล่งและปลอดโปร่งจนเกิดแรงบันดาล
ใจในการทำงาน ต่อให้เครียดแค่ไหน ก็ยิ้มออกเมื่ออยู่กับสายัณห์ ความโชคดีของสายัณห์อยู่ตรงที่เขาไร้ทุกข์ ไม่มีเรื่องกังวลในใจ
ในทางกลับกัน การดูแลเอาใจใส่สม่ำเสมอของเด๋อทำให้สายัณห์มีพัฒนาการเร็วมาก เป็นเพราะเด๋อหมั่นพาสายัณห์มาพบเจอและ
พูดคุยกับผู้คนรวมทั้งออกสังคมบ่อยๆ ตอนแรกอายุสมองสายัณห์เท่ากับเด็ก 5 ขวบ ยังพูดไม่รู้เรื่อง ทำอะไรเองไม่ได้ แม้กระทั่งเปิด
ปิดประตู แต่ตอนนี้พัฒนาการเทียบเท่าเด็ก 7-8 ขวบ พูดจารู้เรื่องสื่อความได้และทำอะไรเองได้ เช่น แต่งตัว เปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกเด๋อ
ใช้เครื่องซักผ้าและรดน้ำต้นไม้
ในขณะที่เด๋อเรียนรู้และศึกษาสายัณห์ สายัณห์เองก็เรียนรู้เด๋อเช่นกัน " เขาฟังสำเนียงผมออกว่าตอนนี้ผมกำลังโกรธหรือพูดแหย่เล่น
แค่จ้องตาก็รู้ว่าอารมณ์ดีหรือไม่ดี เราอยู่กันนาน 13 ปีจนรู้ใจกันหมด ถ้าเขาสื่อสารกับคนอื่นไม่ได้ ก็จะเดินมาหาให้ผมช่วยแปลความ
ถ้างอนก็จะเดินหนีไปนั่งเฉยๆ ผมดูอาการอก สองเรื่องที่เคืองใจเขาคือ ร้อน หรือไม่ก็ หิว
ถึงสายัณห์จะไม่ใช่คนปกติ แต่ความดีที่จิตใจของเขาทำให้เด๋อรู้สึกอบอุ่นและไว้วางใจเมื่อได้ใกล้ชิด
" ผมเลี้ยงคนมาเยอะ เดิมทีเลี้ยงคนปกติๆนี่แหละ มีแต่ปัญหานำเรื่องไม่สบายใจมาให้ คบสายัณห์เป็นเพื่อนสบายใจกว่าเยอะ "
เพื่อนอย่างสายัณห์ไม่เคยสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้เลยสักครั้ง เป็นเพื่อนแท้ที่ไม่มีความมุ่งมาดร้าย เด๋อเองสัมผัสได้ถึงความห่วงใย
ที่สายัณห์มีให้
" ประทับใจมากตอนที่สายัณห์เป็นห่วงผมตอนนอนอยู่โรงพยาบาล เขาไปเล่นตลกมา
เสร็จแล้วเข้าไปหาปู ส่งเงินให้บอกว่า ' ให้อาจารย์...ค่ายา ' แล้วก็คอยถามว่าผมหาย
หรือยัง เมื่อไรจะหาย หรือตอนที่ผมโดนตำหนิเกี่ยวกับการทำหนัง เขาคงเห็นเรา
เครียดจัด เดินเข้ามาตบไหล่และพูดนั่นพูดนี่ ถึงจะจับใจความไม่ได้มากแต่เข้าใจว่า
พยายามให้กำลังใจ จนผมน้ำตาซึมกับความรู้สึกดีๆที่เขามีให้ "
ระยะเวลาเวลากว่า 13 ปี คบหาและผูกพันกันยาวนานทำให้สองคนขาดกันไม่ได้ เป็นเหมือนคู่ปาท่องโก๋
" สายัณห์เป็นเพื่อนแท้ที่สร้างความสุข เสียงหัวเราะตลอดทั้งวันเมื่ออยู่ด้วยกัน
ครั้งหนึ่งเราสองคนกำลังจะออกจากบ้าน สายัณห์ใส่ถุงเท้าผิด สีดำไว้ซ้ายแดง
ไว้ขวา ผมบอกให้เปลี่ยน กลับมาคราวนี้แดงอยู่ซ้ายดำอยู่ขวา ต้องบอกให้
เปลี่ยนเป็นสีเดียวกัน กว่าจะรู้เรื่อง...เหนื่อย แต่ก็ขำ "
ถึงสายัณห์ไม่อาจเรียงร้อยถ้อยคำบอกความรู้สึกในใจที่มีต่อเด๋อ แต่เขาก็ส่งสัญญาณแห่งรักและมิตรภาพ
ออกมาเป็นคำสั้นๆ เพื่อสื่อให้ทุกคนได้รู้ถึงความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายใน.....
- เด๋อเป็นอะไร
เป็นอาจารย์
- รักเด๋อไหม
รัก
- รักเท่าไหน
รักเท่าฟ้า
- ตอนเด๋อไม่สบาย ห่วงไหม
ห่วงมาก
- อยากอยู่กับเด๋อตลอดไปไหม
ใช่
- เพราะอะไร
ชอบปู
- ปูเป็นเมียใคร
(ชี้ไปที่ตัวเอง) ผม
- แล้วเด๋อล่ะ
ไม่รู้ๆ (ปิดปากหัวเราะ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผู้เขียน
