วองโซ เป็นสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ วัย ๘ ปี ซึ่งเพิ่งเกษียณอายุจากภารกิจของสุนัขดมยาเสพติด
สังกัดกองทัพเรือที่สัตหีบ หลังจากปฏิบัติภารกิจช่วยราชการมาเกือบตลอดชีวิตด้วยความซื่อสัตย์จงรักภักดี
เมื่อถึงวัยปลดประจำการ วองโซถูกนำมาใส่กรงแคบๆ มีอาหารให้กินทุกมื้อ แต่ครูฝึกคู่ใจไม่สามารถมา
ดูแล พาวิ่งออกกำลังกายได้อีกต่อไป เพราะเขาจะต้องรับลูกหมารุ่นใหม่ไปฝึกตามวงจร
วองโซจึงได้แต่กินแล้วนอนในกรงแคบๆ ร่างกายที่เคยแข็งแรงปราดเปรียว ก็อ่อนแรง ลงทุกวัน เพราะ
ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเลย วองโซเริ่มอ้วนเอาๆ แววตาแห้งแล้งไร้ชีวิตชีวา เพราะขาดอิสรภาพที่เคย
ออกวิ่งอย่างร่าเริงเคียงคู่นายฝึกระหว่างที่ยังรับราชการอยู่ในกองทัพเรือ ถ้าพูดได้ วองโซคงอยากบอก
ว่า นี่หรือคือผลตอบแทนของการตรากตรำงานหนักมาตลอดชีวิตจวบจนวันเกษียณ ด้วยการขังลืม ช่างเป็น
บำเหน็จบำนาญที่เสือกไสมาให้อย่างน่าเอน็จอนาถยิ่งนัก
และแล้ววันหนึ่ง คุณหมอธาดา เวสารัชชนันท์ รองผอ.โรงพยาบาลอาภากรเกียรติวงศ์ มาพบเข้า เกิด
ความสงสารและหดหู่ในชะตากรรมของวองโซ จึงทำเรื่องขอไปเลี้ยง วองโซได้รับอิสรภาพอีกครั้ง ก้าว
แรกที่เดินออกจากกรงขัง วองโซเดินไม่ไหว เพราะขาแข้งไร้เรี่ยวแรงเนื่องจากขาดการออกกำลัง กะ
ปลกกะเปลี้ย ไม่สามารถรับน้ำหนักตัวที่เพิ่มพูนขึ้นอย่างมากมายระหว่างที่กินนอนอยู่แต่ในกรง จนคุณหมอ
ธาดาต้องหาไม้กระดานมาทำทางลาดไปยังเบาะที่นั่งในรถ และลากวองโซขึ้นรถกลับบ้านไปด้วยกัน
ชีวิตของวองโซเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง คุณหมอธาดาให้การรักษาอย่างเอาใจใส่ และพาวิ่งออกกำลังกายที่
ชายหาด วองโซได้เริงร่า เล่นน้ำทะเลทุกวัน ได้วิ่งไปวิ่งมากระโดดโลดเต้นอย่างอิสระ และได้รับ
ความรักอย่างเต็มเปี่ยมจากคุณหมอผู้เป็นนายคนใหม่ วองโซในวันนี้น้ำหนักลดลงแล้ว สุขภาพแข็งแรงดัง
เดิม ที่สำคัญคือหัวใจที่เหี่ยวเฉาหมดอาลัยตายอยากจากเมื่อครั้งที่เศร้าซึมอยู่ในกรงขัง ได้รับการเยียว
ยาจนกลับมาเป็นวองโซตัวใหม่ที่มีความสุข และพร้อมที่จะรักนายใหม่ของมันอย่างสุดหัวใจตราบจนอายุขัย
ผู้เขียน
