|
หัวข้อ: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: pher ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 04:35:21 ก่อนอื่นต้องขออภัยสำหรับเจ้าของต้นเรื่อง มันอาจตอกย้ำความเจ็บปวดกับคุณในเรื่องนี้
แต่เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ควรเผยแพร่... เพื่อตอกย้ำคนที่ได้ชื่อว่าลูกทุกคนให้หันกลับมาดูคนที่ส่งเสียคุณเลี้ยงดูคุณมาด้วยความเหนื่อยยาก วันนี้เราหันไปเหลียวท่านบ้างหรือเปล่า ก่อนจะไม่มีโอกาสดูแล เมื่อท่านจากเราไปแล้วการจัดงานใหญ่โตมันไม่มีประโยชน์อะไร เวลาท่านอยู่ทำไมไม่ทำ? ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่บรรยายออกมาจากใจ ในขณะที่.... ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เรียน เที่ยว นอน กิน ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของผม ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผม และผมก็เชื่อว่าใครๆเค้าก็ทำแบบนี้กัน 'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง' 'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย' 'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง' 'ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ' ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและคัดสรร เตรียมพร้อมมาต่างๆก่อนโทร ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับการคุยโทรศัพท์ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน 'เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่างกิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน' 'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง' 'เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย' 'วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง' 'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ' โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง จนกระทั่งวันนั้น... 'ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย' 'เร็วๆสิ เค้ายังอุฒส่าห์ บอกรักตัวเองไปแล้วนะ' 'แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ' ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อ ว่า 'Home' 'โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย' ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ 'และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่' หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า... เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืนและได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ญาติของผม เล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจหรือเรียกรถพยาบาล แต่แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม' สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม... วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต ผู้หญิงคนเดียวที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่ ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ คนเดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม 'และคนเดียวในโลกที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต' ในบางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะ แก้ตัว' มันก็ไม่เป็นความจริง 'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว' อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลา คุยกับเธอวันหลายๆชั่วโมงคุยกับเธอก็ทิ้งผมไป วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น หลายๆอย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง 'เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป' ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์ รอที่จะตอบคำถามเดิมๆให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว... หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: cjundee ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 08:10:03 บางครั้งชีวิตคนเรากว่าจะได้รู้และเข้าใจว่าอะไรสำคัญหรือเรารักอะไร ก็ต่อเมื่อต้องสูญเสียมันไปตลอดกาลแบบไม่มีวันแก้ไขและย้อนคืน
อ่านแล้วเศร้า....โดยส่วนตัวผมไม่เคยให้ความสำคัญกับใครเท่ากับครอบครัวผมไม่ว่าจะคนรักหรือเพื่อนสนิทก็มีค่าไม่เท่า หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: civi angel ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 11:47:50 :( :( :( :( :( :( :( :( :( :( :( :(
หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: miracle ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 13:01:42 เฮ้อ :-X
:( หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: j_nobita ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 13:19:16 :-X :-X
หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: miracle ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 13:22:56 จาก forward email ค๊า อ่านแล้วก็เซ้าค๊า :'(
มีพ่อจน ๆ มันน่าอายนักหรือ วันนี้เลิกงานเร็วเลยพาพี่นุ่มไปซื้อของใช้ที่ห้างแห่งหนึ่ง รอต่อแถวจ่ายตังค์นานเลย เจ้านุ่มก็เริ่มงอแงๆ ง่วงนอน สังเกตุว่าคิวด้านหน้าเรามากันเป็นครอบครัว มีพ่อแม่ลูกสาววัยประมาณเจ้านุ่ม แล้วก็ผู้ชายสูงอายุคนหนึ่ง ที่หนูน้อยเรียกว่า 'ปู่' คุยกันยิ้มแย้มแจ่มใสดี ซื้อของใช้ล้นตระกร้าเชียวค่ะ พอแคชเชียร์คิดเงินของครอบครัวนี้จนเสร็จได้ยินคร่าวๆ ว่า 'ทั้งหมดพัน(กว่าๆ)บาทค่ะ' ผู้เป็น 'ปู่' เป็นคนเปิดกระเป๋าสตางค์ใบเก่าๆ จะจ่ายเงิน พร้อมทำท่าอ้ำอึ้ง มีลูกชายลูกสะใภ้จ้องตาเขม็ง หุบยิ้มทันที 'ว่าไง พ่อ จ่ายเค้าไปสิ' ลูกชายบอก คุณปู่ยังทำท่าอ้ำอึ้ง 'ไหน ดูหน่อย มีตังค์เท่าไหร่' คุณปู่ยื่นกระเป๋าตังค์ให้ดูข้างใน 'อ้าว ไหนว่ามีตังค์เยอะไง แล้วแบบนี้จะชวนมาซื้อของทำไม ไม่มีตังค์จ่ายก็ไม่บอก อายเค้าจริงๆ ' ลูกชายลูกสะใภ้พากันมองคุณปู่ด้วยสายตาที่เหมือนดูถูก...รำคาญ ในที่สุดเค้าก็พากันทำสิ่งที่เราไม่อยากจะเชื่อสายตา คืออุ้มลูกเดินหนีไปเลย พร้อมกับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไม่สนใจลูกสาวที่ร้องว่า 'ปู่ๆๆๆ ปู่มาด้วย' คุณปู่ยืนคอตก หน้าเศร้าอยู่หน้าแคชเชียร์ พอเด็กถามว่าจะเอายังไง คุณปู่เปิดกระเป๋าตังค์ให้เด็กดู แล้วบอกว่าให้คิดเงินตามนี้ ได้ของเท่าไหร่เท่านั้น (เด็กนับแล้วมีแปดร้อยบาทค่ะ) ระหว่างรอแคชเชียร์คิดเงินใหม่ ได้ยินคุณปู่เล่าว่า แกบ้านอยู่ต่างอำเภอห่างไปเป็นร้อยกิโล ลูกหลานไม่ไปหานานแล้ว แกจึงตัดสินใจรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีนั่งรถเข้ามาเยี่ยมลูกหลานในเมือง แล้วชวนออกมาซื้อของ ลูกแกก็ไม่ถามสักคำว่าเงินมีเท่าไหร่ หยิบของมามากมาย แกก็ไม่เคยรู้ราคาของ เพราะอยู่บ้านนอกก็ซื้อร้านของชำทีห้าบาทสิบบาท ใครจะจะรู้ว่าของในห้างใหญ่เค้าซื้อกันทีละเป็นพัน เราจ่ายเสร็จเห็นคุณปู่ยังเดินเคว้งอยู่แถวๆนั้น ก็เลยถามแกว่าจะกลับยังไง แกบอกว่าพอขึ้นรถกลับเป็น (อ้าว..!แล้วตังค์ล่ะ เมื่อกี้เห็นจ่ายไปหมดแล้วนี่นา) แต่ก็ยังลังเลอยู่ กลัวลูกกลับมาตามหาแล้วไม่เจอ มือถือก็ไม่รู้เบอร์เลยตัดสินใจพาคุณปู่ไปที่แผนกประชาสัมพันธ์ประกาศหาลูกค่ะ จากนั้นเราบอกให้รอสักพัก ถ้าลูกไม่มาจริงๆ ให้ไปขึ้นรถที่คิวรถ (ฝากเด็กที่ี่ี่ประชาสัมพันธ์ค่ะว่าให้ย้ำคุณปู่อีกที) พร้อมกับให้เงินแกเป็นค่ารถไว้ค่ะ จริงๆ อยากรอดูสักพัก แต่เจ้านุ่มไม่ไหวแล้วค่ะ งอแงเหลือเกิน คุณปู่น้ำตาคลอบอกเราว่า 'มันคงไม่ทิ้งปู่จริงๆ หรอกนะ นี่ก็ได้ของไปเยอะเหมือนกันถึงจะซื้อได้ไม่หมดก็เถอะ นี่มันไม่เคยกลับไปหาปู่เลย ก็เพราะปู่มันจน ไม่มีสมบัติอะไรให้' เราปลอบใจแกไปบอกว่าเดี๋ยวเค้าคงกลับมาน่ะ คงเดินไปดูอย่างอื่นก่อนเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยค่ะ หันหลังกลับไปมองเห็นคุณปู่ยังยืนคอตกที่เดิม ในใจคิดวนเวียนตลอดเวลา .... นี่เค้าทำแบบนี้กับพ่อตัวเองได้ยังไงนะ ... 'พ่อ' ไม่มีตังค์พอเนี่ย มันผิดด้วยหรือ? เค้าไม่รู้หรือไงว่า เงินเท่านี้อาจจะเป็นเงินที่คุณปู่เก็บมาทั้งชีวิตก็ได้ (คนชนบทจะไปหาเงินจากไหนล่ะ?) แล้วเค้าจะสอนลูกให้กตัญญูต่อพ่อแม่ได้อย่างไร ก็ทำพฤติกรรมแบบนี้กับพ่อตัวเองให้ลูกเห็น จริงอยู่ พื้นฐานครอบครัวนี้อาจจะมีอะไรลึกซึ้งมากกว่านี้ แต่เป็นเรา... เราคงไม่มีวันทอดทิ้ง 'พ่อ' ให้ได้รับความเจ็บปวดอับอายจากการที่ไม่มีเงินซื้อของให้ลูกหลานได้พอแบบนี้หรอก เป็นเรา.... เราคงบอก'พ่อ' ว่า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ 'พ่อ' กลับบ้านเราเถอะ หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: Holaguide ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 13:35:12 :-X :-X :-X เศร้า มากมาย
หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: alfaone_t ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2008, 13:52:08 :( :( :(
หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: Mr.t.s ที่ 02 กุมภาพันธ์ 2008, 11:19:28 2เรื่องแต่คนละอารมณ์เลย
เรื่อง1 ต้องทำ เรื่อง2ต้องไม่ทำ :-X หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: pher ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2008, 10:06:18 :( :( :( :( :( :( คิดถึงพ่อ แม่
หัวข้อ: Re: Miss Called สุดท้าย... แห่งชีวิต ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มหัวข้อโดย: destiny ที่ 03 กุมภาพันธ์ 2008, 19:17:54 เศร้าๆๆ....อ่านแระน้ำตาแตกอ่า........ :(
|